Wij gingen dit jaar met de trein op vakantie. Een bewuste keuze, want voor mijn werk maakte ik al twee grote vliegreizen de afgelopen maanden en ik wou niet door mijn vakantie nog eens extra kilo’s CO2 in de lucht pompen. Maar ik wou ook heel graag terug naar Vieste, omdat ik weet dat ik daar echt tot rust kan komen. Het relaas van onze ervaringen om met de trein naar het zuiden van Europa te reizen.

Reserveren

De meeste accomodaties beginnen volop boekingen te registreren vanaf begin januari. En voor gegeerde hotels, b&b’s en vakantieparken in Vieste (zoals Cala Molinella, waar we vorig jaar naartoe gingen), moet je er snel bij zijn. Maar in januari konden we nog nergens dienstregelingen van treinen vinden. Dus deden we een gokje: treinen zouden er wel rijden; we reserveerden onze b&b al en lieten de treinplannen nog even rusten.

De app van Deutsche Bahn

Tijdens een panne van de app van NMBS leerde ik die van DB kennen. Die blijkt veel meer te weten dan de NMBS en dus gebruik ik ‘m regelmatig voor Belgische dienstregelingen. En ook voor internationale verbindingen is hij top. Wij reisden van Hasselt naar Foggia. Voor de website van NMBS Internationaal een onbegonnen opdracht, voor de app van DB een fluitje van een cent: binnen de minuut kregen we verschillende opties. En hij raadde ons aan om voor een Interrail-ticket te gaan.

Interrail

Ik kende de Interrail-pas van het Europese project waarbij duizenden jongeren elk jaar een treinticket kunnen winnen om door Europa te reizen en voor goedkope mogelijkheden voor jongeren. Maar het Interrail-concept is er dus voor alle leeftijden. Wij reisden in één trek van Hasselt naar Puglia en tien dagen later ook weer terug. Dus voor ons was de interrail-pas voor één maand met vier reisdagen ideaal. Wil je meer onderbroken reizen (dus bijvoorbeeld in één dag naar Zwitserland en daar een paar dagen blijven, dan naar Rome en daar een paar dagen blijven, dan naar Puglia en weer terug langs andere steden), dan kun je kiezen voor een concept waarbij je meer reisdagen hebt.

Je koopt dus een treinticket waarmee je op quasi alle Europese treinnetwerken kunt reizen. Voor sommige verbindingen moet je een stoel reserveren en daarvoor bijbetalen. Dat is zo voor de Thalys, de TGV en de Nightjet. Maar de prijzen vallen reuze mee: voor de verbinding tussen Milaan en Puglia betaalden wij bijvoorbeeld maar 3 euro per persoon bij. De TGV’s waren iets duurder. Maar alles samen betaalden wij voor de heen- en de terugreis 343 euro per persoon. Ik checkte de verbinding bij Ryanair van Charleroi naar Bari en terug in dezelfde periode en die kwam duurder uit. Vreugdedansje, want de duurzamere optie wordt stilaan de goedkopere optie.

Overstappen

De overstappen vond ik het moeilijkste aan het hele traject. In Parijs en Milaan kwamen we in een ander station aan dan we moesten vertrekken. De Interrail-pas is niet geldig op streeknetten of metrolijnen en dus moesten we nog in de rij gaan staan voor een ticketje voor die andere lijnen. Ook onze weg zoeken in die drukke stations en op metrolijnen vond ik eerlijk gezegd geen pretje. Google Maps was daar wel handig bij, omdat die al aangaf welke kleur de lijn had die we moesten nemen, waardoor we minder moesten zoeken op de borden. Op de terugweg kozen we ervoor om die overstappen met metro te vermijden en door Duitsland te reizen. En waarvoor ervaren Europa-treinreizigers ons gewaarschuwd hadden, was waar: in Duitsland lijkt de dienstregeling een suggestie geworden. Op het moment dat wij in Keulen moesten overstappen, reed geen enkele trein op tijd. De vertragingen varieerden tussen de 15 en de 90 minuten. Onze trein had uiteindelijk een uur en 5 minuten vertraging, waardoor we onze aansluiting in Luik misten. Gelukkig konden we een trein later nemen.

Tip: voorzie meer tijd voor de overstappen met de metro dan dat de websites van Deutsche Bahn of Interrail je suggereren. Wij namen twee uur pauze in plaats van één uur en hadden die telkens nodig door een kwartiertje vertraging, wachtrijen aan de ticketautomaten of gewoon de tijd om uit te zoeken welke de juiste metro was. En even een terrasje doen, je benen strekken en naar een toilet gaan dat niet op de trein is, is ook wel fijn.

De nachttrein

Ik reisde enkele jaren geleden met de eerste nachttrein naar Wenen. In de ‘couchettes’ vond ik het te benauwd en sliep ik nauwelijks. Een collega die mee reisde, sliep rechtop in een zitstoel en vond dat heel comfortabel. Dus boekten wij voor de nachttrein naar Puglia ook een zitplaats in plaats van een couchette. Dat viel wel wat tegen, want het waren niet de comfortabele zitplaatsen van de Nightjet naar Wenen. Wel: een gewoon rijtuig zoals je hier op oudere treinverbindingen hebt, met heel beperkte beenruimte. Tip: neem zeker een nekkussentje mee als je rechtop slaapt. Ik heb veel medereizigers de hele nacht zien wiebelen met hun hoofden en dat leek me toch niet zo aangenaam. De nachttrein van Milaan naar Lecce is dus een trein die toevallig ‘s nachts rijdt, maar niet per se is uitgerust om goed te slapen. Voor ons maakte dat niet veel uit: wij hadden geen grote trektochten of activiteiten gepland de dagen erna en konden dus gewoon bijslapen.

De bus

Vieste ligt op het uiterste oostelijke puntje van Gargano, het spoor van de Italiaanse laars. Daar geraak je alleen over de weg en dus namen we voor het laatste stukje een bus. Ook dat was even puzzelen, want door de privatisering van de Italiaanse busdiensten, moet je op voorhand weten wie de aanbieder van jouw verbinding is. Ik kocht een kaartje van een andere aanbieder en moest dus wat onderhandelen met de buschauffeur voor we mee mochten. Maar dat lukte en dus namen we voor de laatste kilometers van het traject nog een bus.

Voor de terugreis boekten we een stoel op een Flixbus naar Pescara, omdat we zo meteen noordelijk konden reizen en een vlotte aansluiting hadden op de nachttrein terug naar Milaan. Ook dat ging vlekkeloos: boeken en betalen via de app en tot op de minuut nauwkeurig volgde de Flix-bus de dienstregeling.

Ter plaatse deden we alles te voet. Er waren dagen dat we tot 30.000 stappen zetten om naar het strand, het lokale marktje en het centrum te gaan. Vita lente was ons motto: leven op het ritme van onze voeten zonder haast. Heerlijk.

CO2

Ik geef het toe: deze manier van reizen is niet zo comfortabel als met de auto naar een luchthaven rijden, daar in een vliegtuig stappen, bij aankomst een auto huren en naar je bestemming rijden. Voor het comfort moet je het dus zeker niet doen.

Maar onderweg zochten wij op wat een reis naar Vieste bijdraagt aan de CO2 die in de lucht wordt gepompt. En dat is wel wat. Gebaseerd op deze website, berekenden we dat voor onze reis naar Vieste en terug (3400 km in totaal) en per persoon:

• we met de trein 78,2 kg CO2 hebben uitgestoten,
• dit met onze benzineauto 465,8 kg zou zijn,
• en met het vliegtuig 561 kg zou zijn.

Gaat ‘onze’ 482,8 kg CO2 het verschil maken voor het klimaat? Nee, ik ben me bewust van de beperkte bijdrage aan het grote probleem. Maar veel kleine druppeltjes maken wel stoom. En met stoom kun je treinen laten rijden. Toen we op de derde dag van ons verblijf in Vieste 216 hectare bos in de vlammen zagen opgaan en bijna niet konden ademen door verschroeiende temperaturen, zag en voelde ik voor het eerst waarom die vele kleine druppeltjes héél hard nodig zijn.