Over de kapel die weer thuiskwam

Vandaag heeft onze familie een heel bijzondere verhuis uitgevoerd: we hebben onze kapel (het Kenis-kapelleke) weer naar familiegrond verhuisd. Hiervoor trommelde ons vake de hele familie op.

Hulp van Maria

83 jaar geleden bouwde mijn overgrootvader een kapel aan zijn boerderij. Zijn vier zonen waren immers voor lange tijd van huis door de Tweede Wereldoorlog en hij riep alle mogelijke krachten – in het bijzonder die van Maria – in om hun weer veilig thuis te brengen. Ons vake heeft me dat pas vorige week verteld. De hele week al zit Bèr Kenis onder mijn vel. Welke wanhoop moet die man gevoeld hebben: vier van zijn kinderen voor lange tijd van huis in vreselijke omstandigheden. Onzeker of ze überhaupt ooit nog zouden terugkomen. 

Familiegrond

Doorheen de tijd kwam de straat tussen de boerderij en het kapelletje te liggen en versnipperden de Kenis-gronden, waardoor de Kenis-kapel niet meer op familiegrond stond. Traditiegetrouw plantte mijn overgrootvader twee lindebomen naast het kapelletje. De wortels van die prachtige, machtig grote lindebomen  trokken het kapelletje jaar na jaar schever. 

Erfgoed

Ons vake is een man die van zijn vaderland, zijn familiegrond en zijn geschiedenis houdt. Een jaar of tien geleden begon hij een kleine kudde schapen te houden: Ardense Voskoppen. Die grazen meestal op een stuk grond dat hij van zijn vader erfde, maar hielpen de voorbije jaren ook grazen in de vallei vlakbij. Een paar jaar geleden kocht hij een stuk Kenis-grond van zijn neef en de voorbije winter legde hij op dat stukje een boomgaard aan met 23 oude fruitrassen van onze streek. Ook daar weer veel aandacht voor de wortels. De ondergrond bestaat immers uit dikke Maaskeien. Elke boom kreeg een wortelkorf, waarvoor hij met de hand een kubieke meter zand en keien uitgroef. 

Fietsroutenetwerk

Terwijl hij aan de boomgaard aan het werken was, stopte een landschapsarchitect bij hem. Het gebeurt dagelijks dat passanten stoppen voor een praatje. De boomgaard ligt immers aan het knooppunt 31 van het fietsroutenetwerk dat onze provincie doorkruist. De landschapsarchitect wenste hem proficiat met de waardevolle aanvulling die de boomgaard is voor de omgeving, waar wegjes door de vallei kronkelen, afgewisseld door prachtige vergezichten. Hij raadde ons vake aan om een bankje te plaatsen, zodat fietsers of wandelaars uitgenodigd zouden worden om te rusten langs de boomgaard.

Vergunningen

Dat plan van dat bankje liet hem niet los. Een paar honderd meter verderop stond zo’n bankje, dat hem nauw aan het hart ligt, want het staat langs het familiekapelletje dat stilaan wel heel scheef kwam te staan. Hij ging praten met de huidige eigenaar van de grond en vroeg aan de dienst erfgoed van de gemeente hoe zij tegenover een verhuis van het kapelletje stonden. Hij bevroeg zijn broers en zussen, neven en nichten, want zij zijn immers evenveel erfgenaam van het kapelletje. Allemaal waren ze enthousiast: hun kapelletje zou terug naar familiegrond komen en dat moest een feest worden.

Verhuis

De voorbije weken legde hij de fundamenten bloot, verhuisde hij de bank, plantte hij een nieuwe lindeboom aan. Vandaag volgde de grote verhuis. Een neef kwam met een vrachtwagen, zijn twee broers en mijn jongste zoon waren van de partij en samen hebben ze deze voormiddag het kapelletje ongeveer 300 meter opgeschoven naar de nieuwe boomgaard. Namiddag volgde daar een feestje, in het bijzijn van heel wat familieleden die allemaal verwant zijn met Kènis. Het mooie is dat niemand écht de naam Kenis draagt. Het is immers de naam van de hoeve waar Lambert Creemers woonde, zo aangeduid op de Ferraris-kaarten. Om heel juist te zijn: er staat Keenens. Maar als je in Neerglabbeek bij locals vraagt naar die van Kènis, zullen ze je altijd naar iemand met de familienaam Creemers brengen. Heerlijk, toch, dat levend erfgoed. 

Wortels

Met drie generaties Kènis’en vierden we vandaag onze wortels. En ik vroeg me af: wat zou overgrootvader Kènis daar nu van denken: zo’n groot deel van zijn stamboom verenigd rond zijn kapelletje, 83 jaar later. Want de zonen zijn allemaal weer veilig teruggekeerd naar huis. Ik mijmerde: zou de nieuwe lindeboom de kapel ook weer scheef trekken? En zou er dan over 83 jaar ook weer een volgende Kènis opstaan die de familie verbindt en zegt: laat ons onze wortels in ere houden en de kapel weer thuis brengen?