Zeven lessen die ik leer van de Viestani

Zeven lessen die ik leer van de Viestani

De voorbije week kreeg ik de kans om samen met Vincenzo en Valentino Langi van Terre Di Merino op zoek te gaan naar verhalen achter de olijfolie die ze in België verdelen. We keerden terug naar de geboortegrond van hun voorouders: Vieste, het nationaal park van Gargano en het Foresta Umbra, een oerbos vol eeuwenoude eikenbomen.

Elke dag leerde ik mensen kennen die me inspireerden. Ik leerde lessen die ik mijn leven lang wil vasthouden. 

 

vieste
Een pittige beklimming, maar kijk wat een uitzicht!

1 Je familie is je enige geluk

De papa van Valentino en Vincenzo is in Vieste geboren. Op zijn negentiende volgde hij zijn geliefde naar België, waar hij een tijdje in de mijnen werkte. Maar meerdere keren per jaar keert hij terug naar zijn ouders en zijn familie. ‘Familie is je grootste rijkdom en tegelijk je enige geluk’, vertelt hij daarover. ‘Zonder familie kun je niks. Je familie is je trots, je reputatie, het zijn je beste vrienden, je sociaal vangnet, je inspiratie.’

2 Je geboortegrond zit in je genen

De plek waar je voorouders geboren zijn, maakt je tot wie je bent. De Viestani zijn vrije mensen, die opgroeien in de ongerepte natuur rondom het vissersdorp. Je kunt verhuizen, zelfs tweeduizend kilometer naar het noorden, maar die drang naar vrijheid geraak je niet kwijt. Ik ben zelf opgegroeid in de bossen en voel meer dan ooit de drang om meer tijd in de bossen door te brengen. Ze brengen me tot rust en geven me energie tegelijkertijd. Ik besefte hier pas dat ze in mijn DNA zitten. 

 

Vieste
Olijfbomen, bossen en zee: een adembenemend uitzicht.

3 Vita, ti amo

Een bijzondere poëet ontmoetten we boven op een berg: Michele. Hij bouwde er met zijn eigen handen een boerderij, leeft er op het ritme van de natuur en de seizoenen. Rondom zijn boerderij lopen zijn schapen en koeien. Van de melk maakt hij zelf kaas. Hij houdt van het leven. Zoveel dat hij met pakken hooi op een veld schreef: Vita, ti amo! Dat gebeurde na een harde liefdesbreuk. Die leerde hem dat er niets opzat dan aanvaarden. Meer dan ooit klampte hij zich vast aan het leven, dat hij elke dag viert alsof het zijn laatste dag is.

4 Gastvrijheid mag je niet betalen

Gastvrijheid zit in de genen van de Viestani. Overal waar ik de voorbije week kwam, schoven de mensen die we bezochten hun werk aan de kant om met ons te praten. Overal werden we uitgenodigd voor een glas wijn, een stuk brood of een handvol olijven. En overal werd een tegenprestatie geweigerd; als een belediging opgevat zelfs. Deze mensen zijn trots dat ze kunnen geven en vragen niets in return. Voor gastvrijheid mag je hier niet betalen. Wat een heerlijke hoeksteen van de maatschappij zou het zijn als we zonder tegenprestaties te verwachten, gewoon gastvrij zijn? Dat we erop zouden durven vertrouwen dat wat we geven en krijgen in evenwicht is? 

 

Vieste
Elke dag stond ik om 6 uur op om zoveel mogelijk zonnestralen te vangen.

 

5 Eten koop je niet in de supermarkt

Elke avond kookte zia Anna-Maria voor ons de heerlijkste maaltijden. En hiervoor ging ze niet naar de supermarkt. Citrusvruchten, groenten, olijven: het komt allemaal uit haar eigen tuin of van iemand in de familie. Vissen doen ze zelf met netten in de zee. Noten komen via de oom die priester is voor een heel jaar tot bij de familie. Het hele voorraadschap staat vol tomaten om de winter mee door te komen. Kikkererwten en kaas kochten ze in grote hoeveelheden bij een vriend aan wie ze olijfolie leveren. Wat zia Anna-Maria niet zelf produceert of ruilt, koopt ze op de versmarkt in het dorp. ‘Wilde venkel, gewoon geplukt in de bermen, gaat goed bij elk gerecht’, verklapt ze. ‘En als er in de winter weinig te eten is, geniet je van de overvloed die je in de zomer inmaakte.’

6 Zoek je natuurlijke evenwicht

Een van de meest aimabele mensen die ik leerde kennen, is Andrea. Hij was visser, maar schoolde zichzelf om tot biologische olijfboer. ‘En dat zijn twee uitersten,’ vertelt hij over de switch, ‘want vissen, dat is emotie. En grond bewerken, is vrede zoeken.’ Ik sprak met hem over de hectische samenleving waarin ik het gevoel heb te leven. En de rust waarin hij op dit moment leeft. Vier maanden per jaar – in het toeristisch seizoen, wanneer Vieste overspoeld wordt door bezoekers – werkt hij in de horeca. Dat stelt hem in staat om acht maanden per jaar op zijn eigen ritme te leven. Dat ritme staat mijlenver af van het tempo waarin wij hier in Vlaanderen meedraaien. ‘Alles draait om evenwicht,’ vertelt hij daarover. ‘Over keuzes maken en je tevreden stellen met wat je hebt.’ 

 

Vieste
Op weg naar het station stoppen langs de mooiste plekjes. Da’s tijd nemen en genieten.

7 Een planning is slechts een suggestie

Als ik iets geleerd heb de voorbije week, dan is het wel de controle over planningen loslaten. Elke dag hadden we een goed gevuld schema met een aantal tijdstippen als ankerpunt om alles rond te krijgen. Op maar een dag volgden we die planning en dat was toen we het vliegtuig naar huis moesten nemen. De andere dagen was de planning enkel een suggestie van wat we gingen doen. De Viestani laten zich niet opjagen omwille van een schema dat iemand in zijn of haar hoofd heeft. Er zijn belangrijkere dingen in het leven dan een planning te volgen. Interessante gesprekken, een koffie gaan drinken, een mooie weg om in te slaan: de voorbije week lieten we ons leiden door al deze opportuniteiten en was de planning daaraan ondergeschikt. De Italianen die ik ontmoette, laten zich veel meer leiden door hun gevoel dan door wat iemand zegt dat ze moeten doen. En ook dat is een wijze les die ik meebreng uit het mooiste vissersdorp dat ik ooit zag in mijn leven.



Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.