Ode aan mijn treinvriendjes

Ode aan mijn treinvriendjes

Lieve Liesbeth, Vicky, Freddy, Sonja, Anke en Mirjam

a.k.a. mijn treinvriendjes

Het is week van de mobiliteit. Tijd om aandacht te besteden aan hoe mensen zich verplaatsen. Wij verplaatsen ons twee dagen per week samen. Dat is wat ons verbindt. En daar ben ik dankbaar voor.

Anderhalf jaar geleden vond ik mijn droomjob. Dat ik hiervoor twee dagen per week naar Antwerpen zou pendelen, nam ik er graag bij. Hoe vaak vind je immers de job van je leven? In eerste instantie had ik het helemaal uitgekiend. Überefficient als ik ben, zou ik op de trein werken, lezen, lessen voorbereiden… Alles behalve babbelen. Want dat is verloren tijd en ik hou niet van tijd verliezen. (Dat dacht ik toen toch!)

 

Foto: Jack Catterall via Unsplash

Avontuur

Ik wist dat de trein nemen altijd een beetje reizen is. Ik wist niet wat voor avontuur het is om dat twee keer per week te doen. Ik wist ook niet hoe eenzelfde trein nemen, mensen kan samen brengen. Vriendschappen kan smeden. Die vriendschap kwam er niet meteen. In een periode van super veel vertragingen, merkte ik op dat jullie hetzelfde traject aflegden als ik. Hoe jullie altijd in dezelfde vertragingen en dezelfde gemiste aansluitingen terechtkwamen als ik. En hoe ik vaak toevallig ook in dezelfde wagon zat als jullie; gewoontediertje als ik ben. Het was Liesbeth die me op een gegeven moment aansprak en zei: ‘Kom toch gezellig bij ons zitten. Samen vertraging hebben is zoveel gezelliger dan alleen.’ ‘Ja, maar ik werk graag op de trein’, repliceerde ik. ‘Da’s niet erg,’ zei Liesbeth, ‘wij lezen ook wat, of prullen wat op onze tablet. Als je wil werken, kan dat bij ons ook, hoor.’

Zo gezegd zo gedaan. Het is een vaste gewoonte geworden. Derde wagon, tweede deur, eerste zeteltjes rechts. Daar treffen we elkaar. Intussen kijk ik uit naar die treinmomenten. Ik werk nog steeds zaken af op de trein, beantwoord mails waar ik niet meer aan toe kwam op kantoor, bereid lessen voor, lees teksten na. Maar het is nu zoveel fijner dan toen ik alleen reisde. Omdat jullie niet alleen fijn gezelschap, maar ook een heerlijk klankbord zijn. Om vreugde mee te delen als ik weer iets geweldigs heb meegemaakt, als we een succesje boeken op het werk, als het gewoon goed gaat. Maar ook om eens tegen te zeuren als het niet mijn dag is, als het even allemaal niet gaat zoals het zou moeten, als ik het koud heb van mijn fietstochtje, als ik als een verzopen kat op de trein stap. En zo is het omgekeerd gelukkig ook.

treinvriendjes

Samen

Wat hebben we in dat anderhalf jaar al meegemaakt?! Wat me altijd zal bij blijven, is het moment waarop onze trein betrokken raakte bij een persoonsongeval. Toen waren we ineens allemaal stil. Er waren geen woorden nodig, maar wel elkaars nabijheid. Samen ongerust zijn als de remmen vuur lijken te vatten. Samen verbindingen zoeken als er weer eens een trein is afgeschaft. Samen rillen van de kou als de verwarming het weer eens niet doet. Of smelten van de hitte, want onze trein, die heeft nog geen airco. We zijn als blij als alle deuren dicht gaan.

Vriendschap

Lieve treinvriendjes, jullie hebben me geleerd dat de trein nemen meer dan een avontuur is. Het is een plek waar vriendschappen ontstaan tussen mensen van allerlei achtergronden. Waar je kan inspireren en geïnspireerd wordt. Waar je mag lachen en mag huilen. Waar je mag vertellen en kan luisteren. Waar moppen getapt worden, maar ook de moeilijke momenten van het leven een plaats krijgen.

Dankjewel om me dit te laten meemaken, tussen alle vertragingen en afgeschafte treinen door. Jullie zijn schatten!



4 thoughts on “Ode aan mijn treinvriendjes”

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.